بررسی سرواپیدمیولوژیک بیماری زبان آبی در گوسفندان استان خوزستان

    زبان آبی، بیماری عفونی و غیرمسری نشخوارکنندگان اهلی و وحشی می‌باشد که عامل آن ویروس زبان آبی است.  این ویروس متعلق به جنس اوربی‌ویروس و خانواده‌ی رئوویریده است.  علائم کلینیکی معمولاً در گوسفندان با پشم ظریف دیده می‌شود و شامل تب، ادم صورت، پرخونی و زخم در مخاط دهان، التهاب نوار تاجی، لنگش، سقط و مرگ است.  هدف از این مطالعه، تعیین شیوع سرمی زبان آبی در گوسفندان استان خوزستان و هم‌چنین ارتباط آن با فاکتورهای محیطی و میزبانی بود.  در این تحقیق نمونه‌های سرمی از 556 رأس گوسفند انتخاب شد و به طور تصادفی از شهرهای اهواز، هندیجان، باغملک، شادگان و دزفول جمع‌آوری گردید و آن‌ها به وسیله‌ی آزمایش الیزا از نظر وجود پادتن ضد این ویروس مورد ارزیابی قرار گرفتند.  شیوع سرمی زبان آبی 9/55 درصد (فاصله‌ی اطمینان 95% 60-8/51) بود.  رگرسیون لوجستیک نشان داد، شانس عفونت با افزایش سن بالا می‌رود (نسبت شانس 17/1 و فاصله‌ی اطمینان 95% 29/1-06/1).  فراوانی نسبی عفونت در گوسفندان نر بیشتر از ماده بود (05/0P>) و شانس عفونت گوسفندان نر نسبت به ماده 29/1 (فاصله‌ی اطمینان 95% 37/2-71/0) بود.  شیوع در گوسفندان دارای سابقه‌ی سقط و بدون آن به ترتیب 8/47 و 7/55 درصد بود (05/0P>) و شانس عفونت در گوسفندان دارای سابقه‌ی سقط نسبت به بدون آن 63/0(فاصله‌ی اطمینان 95% 46/1-27/0) بود.  شیوع در اهواز، هندیجان، باغملک، شادگان و دزفول به ترتیب 2/50، 5/12، 5/60، 8/82 و 7/85 درصد بود (001/0P<) و موقعیت جغرافیایی 5/33 درصد از نوسانات بیماری را توجیه می‌کند.  مطالعه‌ی حاضر نشان می‌دهد که ویروس زبان آبی در استان خوزستان وجود دارد.  با توجه به وضعیت آب و هوایی و سهولت انتقال بیماری‌های قابل انتقال از طریق ناقلان، باید اقدامات کنترلی و پیش‌گیرانه مدنظر سیاست‌گذاران بهداشتی قرار گیرد.